ROZMOWA Z Jolantą Kęsik, mamą Cezariusza
Do dzisiaj się boję o syna
Jakim dzieckiem był Czaruś?
- Urodziłam i wychowaliśmy trójkę dzieci: Cezariusza, Grzesia i Monikę. Grzesiek jest najstarszy, a córka najmłodsza. Był grzecznym, miłym, ale bardzo żywym dzieckiem. Podobnie było z jego rodzeństwem. Czasami dobrze dawali (śmiech - przyp. red.). Lubił grać w piłkę, chodził do szkoły.
Wychował się w Chrząchowie...
- Dosyć duża wieś, niedaleko Końskowoli i Puław. Pokój Czarka jest od strony drogi na piętrze. Oprócz rzeczy, które są w każdych pomieszczeniach jest wiele medali, dyplomów i pucharów. Część zabrał do Radomia, gdzie się przeprowadził.
Pierwszy występ miał...
- To była Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy. Wówczas podczas wystąpienia chodził na dwóch rękach, zrobił szpagat na dwóch krzesłach. Był wysportowany i tak teraz można sobie mówić, pół żartem i pół serio, szykował się do występów przed większą rzeszą publiczności.
Były problemy natury wychowawczej?
- Jak to jest z każdym chłopakiem. Rozrabiał między swoimi, ale bez przesady. Nigdy nie mieliśmy większych nieprzyjemności. Czarek był posłusznym dzieckiem. Nie robił przykrości mi czy mężowi. Miał respekt do rodziców. To było ciche i spokojne dziecko. Nie wyróżniał się. Chuligaństwo nie było w jego krwi.
Zawsze zastanawiało mnie imię pani syna. Dlaczego ma na imię Cezariusz?
- W pracy miałam koleżankę, której syn nazywał się Cezary. W zdrobnieniu było ładnie, ale już oficjalnie trochę nie bardzo. Wzięłam w rękę kalendarz i zaczęłam szukać. Cezar, Cezary i Cezariusz. Spodobała mi się ostatnia opcja i w urzędzie oraz podczas chrztu wszystko było sformalizowane.
Nie znam drugiego Cezariusza, a pani?
- Wiem, że w gminie Końskowola jest jeszcze mężczyzna o takim imieniu, ale nie znam go osobiście. Dla mnie Cezariusz jest jeden i niepowtarzalny.
Syn pomagał przy gospodarstwie?
- Oczywiście. Od zawsze mieliśmy tytoń. Dosyć niedawno zajmujemy się również ziołami. Mam również truskawki.
Bała się pani o syna, gdy zaczął trenować sporty walki?
- Na początku tylko chodził na zajęcia. Później zaczął jeździć na amatorskie walki. Początkowo nie wiedziałam, o co chodzi. Gdy zobaczyłam, serce mi stanęło. MMA jest niebezpiecznym sportem. Nie chciałam żeby walczył, ale nie dało się go zatrzymać. Musiałam to polubić, może nie pokochać. Kiedyś nie oglądałam takich gal w telewizji, teraz oczywiście tak, nawet po kilka razy. Czasami mrużyłam oczy. Teraz nie ma na to szans. Muszę dojrzeć wszystkie jego ruchy.
Wcześniej zdarzały się siniaki?
- Oczywiście. Bolała noga, oko było sine. Zawsze mu powtarzałam, żeby to przerwał i dał sobie spokój. Do dzisiaj się boję. Najważniejsze, żeby był cały i zdrowy po walce. Oczywiście liczą się zwycięstwa, ale dla matki numer jeden to zdrowie syna. Miałam nadzieję, że trochę poćwiczy i powoli to ucichnie. Im będzie starszy to ożeni się, znajdzie pracę.
Ma żonę i pracuje w wojsku...
- Jestem wdzięczna Bogu za to wszystko, ale on cały czas walczy i jak wszyscy wiemy, z sukcesami. Poszło to w stronę zawodowstwa. Cezariusz jest uparty, zawsze dążył do obranego celu. Ma silną wolę.
Kiedy po raz pierwszy widziała pani syna w akcji na żywo?
- Na gali w Puławach. Na żywo jest dużo więcej emocji. Nie wiem co jest lepsze: czy siedzieć w domu i czekać, czy być w hali blisko syna. W obu przypadkach emocje są przeogromne. Nie da się ich opisać. Przecież do klatki wchodzi nie zawodnik, a mój i męża syn.
KSW to już inna liga: telewizja, dużo większa widownia...
- Ale cały czas to nasz Czaruś. Ciągle przeżywam, żeby mu się nic nie stało, nikt nic mu nie zrobił. Chciałabym, by zawsze wygrywał i nikomu nie zrobił krzywdy. Przecież jego przeciwników mamy też śledzą losy swoich dzieci i chcą, by do domu wrócili cali i zdrowi.
Trzeba było panią namawiać na wyjazd do Zagrzebia na galę KSW?
- Trochę się martwiłam i obawiałam, bo w busach jechała sama młodzież. Byłam najstarsza. Chciałam być przy synu w Chorwacji. Ktoś musiał zostać w domu. Padło na męża, który też chciał jechać.
Tak niestandardowo jest jechać za synę ponad tysiąc kilometrów?
- Przede wszystkim Czaruś chciał, by ktoś z jego najbliższych był przy nim.
Tegoroczny okres przedświąteczny będzie nietypowy w domu Kęsików?
- Dokładnie. 21 grudnia w Lublinie odbędzie się gala TFL 19, gdzie syn będzie bronił pasa mistrzowskiego. Dopiero po walce zaczniemy przygotowania do świąt Bożego Narodzenia.
Orientuje się pani w świecie MMA?
- Znam kolegów syna, również największe gwiazdy.
Czarek przeprowadził się do Radomia...
- Nasz dom jest pusty. Pozostaliśmy z mężem sami. Wszystkie dzieci mieszkają ze swoimi rodzinami poza Chrząchowem.
Ale dwa dni po walce w Zagrzebiu przyjechał do rodziców...
- Nic dziwnego. Tutaj się urodził i wychował. Ma nas, znajomych i przyjaciół. Jesteśmy zżyci z synem i chyba on z nami też, czego dowodem mogą być częste odwiedziny. Tylko się cieszyć.
Odczuwa pani to, że wraz z mężem jesteście rodzicami rozpoznawalnego zawodnika?
- Gratulowali nam sąsiedzi, mieszkańcy Chrząchowa czy okolic. Gdy gale są blisko nas, znajomi wynajmują busy, wsiadają w swoje auta i jadą za Czarkiem. Wiem, że pozostali spotykali się w domach czy restauracjach, by obejrzeć syna w akcji. Wszyscy są zadowoleni, że mają takiego sąsiada czy kolegę. Czarek przyznaje się, że wywodzi się i mieszkał na Chrząchowie.
Czy kariera zmieniła syna?
- A skąd. On cały czas jest miłym i uśmiechniętym Cezariuszem. Wszyscy go lubią. Z każdym dobrze żyje na moje oko.
Ma pani marzenia związane z synem?
- Niech się rozwija sportowo. Ważne, by był dobrym mężem dla Natalii, miał dzieci.
Przeżyje pani to, jakby wnuczek czy wnuczka poszła w ślady taty i uprawiała sporty walki?
- Wtedy on poczuje jak rodzic martwi się o swoje dziecko. Poczuje jakie ja mam zmartwienia podczas jego kariery zawodnika.
