ROZMOWA Z Jarosławem Niezgodą, byłym zawodnikiem Opolanina Opole Lubelskie i Wisły Puławy, obecnym graczem Portland Timbers
Dom to miejsce, gdzie czuję się najlepiej, ale teraz to już jest przesada
25-latek pod koniec stycznia związał się z amerykańskim Portland Timbers. Z pewnością nie tak wyobrażał sobie początki na nowym kontynencie. Zamiast trenować i grać, większość czasu spędza w domu.
Tęsknisz za Polską?
- Mocno zacząłeś. Jestem jeszcze za krótko poza naszym krajem, żeby to powiedzieć. Brakuje mi naszego jedzenia. Teraz już się przyzwyczaiłem. Przez pierwsze dwa czy trzy tygodnie był z tym dramat. A teraz? Żyję podobnie jak w Polsce, tylko doskwiera samotność.
Żyjesz podobnie. Czyli jak?
- Przecież gadamy co kilka dni i doskonale wiesz.
Ale czytelnicy tego nie wiedzą...
- Dzień wygląda tak samo. Wstaję o godz. 9. Jem śniadanie. Później biorę się za trening. Niedaleko mam boisko z bieżnią, a obok jest plac do baseballu, gdzie nie ma tłumów. Przykładowo dzisiaj nie jest ładnie za oknem, więc obiekt jest pusty. Później mam czas na odpoczynek. Ogólnie codziennie wszystko skupia się wokół jedzenia, siedzenia i spania. Z rozrywek coś pooglądam, pogram na telefonie. Ponadto rozmawiam z bliskimi.
Cieszysz się, gdy telefon zadzwoni?
- Tak, szczególnie ty.
Ale tak szczerze...
- Zdecydowanie wolę gadać na żywo, ale na teraz pozostaje widzieć mi drugą osobę w okienku telefonu. Nie ma innej opcji.
Od kiedy życie wygląda tak, jak teraz?
- Od 10 marca. Trzy dni później mieliśmy grać mecz.
Ciężko jest żyć w czasach koronawirusa?
- Na tyle, na ile mnie znasz, wiesz, że jestem domatorem. Dom to miejsce, gdzie czuję się najlepiej, ale teraz to już jest przesada. Najtrudniejsze jest to, że muszę być sam. Nie ma ze mną bliskiej osoby. Tuż przed ogłoszeniem pandemii wyleciała do Polski.
Kiedy możecie wrócić do zajęć?
- Chciałbym to wiedzieć. Do 15 maja nie trenujemy. To jest pewne. Najwięcej do powiedzenia ma liga. Są takie miasta jak Nowy Jork czy Los Angeles, gdzie sytuacja z koronawirusem jest bardzo poważna i nie chce mi się wierzyć, że za chwilę rozgrywki mogą być wznowione.
A jak wygląda sytuacja w Portland?
- Są jakieś przypadki, jednak jesteśmy jednym ze stanów, gdzie jest w miarę spokojnie.
Ludzie noszą maseczki?
- Ludzi na ulicach jest zdecydowanie mniej niż w normalnym życiu. Mają maseczki. Zdarzają się kolejki przed sklepami. Wózki są dezynfekowane przez pracowników. Ciężko nie zauważyć, że coś jest nie tak.
Skąd masz maseczkę?
- Z klubu. Przywieźli mi pod drzwi wraz z jedzeniem. To było w poniedziałek.
Boisz się koronawirusa?
- (Długa chwila zastanowienia - przyp. red.). Robię wszystko, by nie zachorować. Jestem uważny. Mam z tyłu głowy, że mogę się zarazić i swoją postawą staram się ograniczyć możliwość zachorowania. Właśnie przywieźli mi jedzenie (Jarek wstał z łóżka, otworzył drzwi i otworzył zamówienie - przyp. red.). Jestem głodny. Wybacz, muszę zjeść.
Poradzimy sobie. Co zamówiłeś?
- Zobaczymy, co jest w garach (śmiech - przyp. red.). Wczoraj jadłem pizzę, a dzisiaj kurczaka z makaronem. Sam robię śniadania, a pozostałe dania zamawiam. W poniedziałek otrzymuję prowiant z klubu, który starcza na trzy dni.
Chyba nie tak miał wyglądać twój początek w Stanach Zjednoczonych?
- Chyba nie, ale nikt nie przewidział koronawirusa. Chciałem trenować, grać i strzelać bramki.
Ale wcześniej czekał cię zabieg...
- Okazało się, że z moim sercem wciąż jest coś nie tak. Po badaniach zapadła decyzja, że muszę położyć się na stół. Okazało się, że wszystko się udało i mogłem wznowić zajęcia indywidualne.
Bałeś się?
- Przed zabiegiem byłem zestresowany, ale to chyba naturalne, jeśli ktoś "bawi" się twoim sercem. Zostałem uśpiony i nic nie czułem. Obudziłem się w lepszym świecie.
Ile dni spędziłeś w szpitalu?
- Jeden dzień i jedną noc.
Z tego, co wiem, byłeś na obozie na...
- Kostaryce. Nie mogłem normalnie trenować. Ćwiczyłem indywidualnie, więc integracja przebiegała dużo trudniej niż w normalnych okolicznościach.
Czułeś, że jesteś potrzebny drużynie?
- Trudno wyrokować, ale oglądałem kilka spotkań sparingowy i jestem przekonany, że w dobrej formie mógłbym pomóc zespołowi. Dobry ten makaron.
Ile kosztowało jedzonko?
- 15 dolarów. Przepraszam, że jem, ale chce mi się jeść.
Gdzie mieszkasz?
- Nie jestem pewien czy to Portland, czy już inna miejscowość, ale jestem chyba na przedmieściach. Mam dosyć blisko do bazy treningowej. Samochodem jadę osiem minut. Kwadrans zajmuje mi podróż na nasz stadion.
Klub wynajął ci mieszkanie, czy ty musiałeś to zrobić?
- Szukałem wraz z moją dziewczyną. Znaleźliśmy mieszkanie z salonem i sypialnią. Chyba około 70 metrów. Zwiedziliśmy kilka obiektów i wybraliśmy najlepszą opcję.
Chyba trudno mówić o popularności?
- Dokładnie. Siedzę w domu i tak naprawdę spotykam bardzo mało ludzi. Ograniczam się tylko do wyjść na trening i do sklepu. Dwa autografy dałem po naszym meczu, kiedy siedziałem na trybunach.
Po raz pierwszy byłeś na meczu NBA?
- Oczywiście. Chciałem pojechać na spotkanie nawet po to, by nie pójść spać. Mecz odbył się tuż po moim przylocie, a jak wiemy, różnica czasowa pomiędzy USA a Polską jest znaczna.
Sama podróż...
- Samolot leciał, a ja miałem miejsce w biznesklasie. To fajne uczucie.
Pierwsze dni w Stanach...
- Miałem badania, mecz koszykówki, pojechałem na stadion i bazę treningową później zabieg, dochodziłem do siebie.
Ile razy trenowałeś z zespołem?
- Całe trzy, a może cztery. Dodatkowo zagrałem zero sparingów.
Smaczne?
- Zaraz kończę.
Co byś zjadł w normalnych okolicznościach?
- Coś byśmy gotowali z moją kobietą? To znaczy, ona by ugotowała. Może byłby to schabowy?
Gdy nawet strzelałeś gole w Ekstraklasie, nie okazywałeś zbyt wielkiej radości...
- Kiedyś mówiłem ci, że nie wiem, co mam zrobić w takim momencie.
Zawsze twierdziłem, że nie masz układu nerwowego...
- Ale w środku przeżywałem wszystkie miłe i złe chwile. Na pokazuję tego na zewnątrz. Każdy piłkarz lubi moment, kiedy kilkanaście tysięcy kibiców wykrzykuje twoje nazwisko, nawet ja.
Masz na sobie koszulkę Legia Fight Club...
- Tak się dzisiaj wystroiłem.
Legia chciałaby mieć takie zawodnika jak ty w swoich szeregach?
- Myślę, że tak. Widać, że Legi radzi sobie świetnie nawet beze mnie.
Zdobyłbyś koronę króla strzelców...
- Miałem 14 bramek na liczniku, sporą przewagę. Gdybym został, zapewne dołożyłbym kilka trafień.
Ile?
- Teraz jest koronawirus, ale w normalnych okolicznościach może dołożyłbym osiem, może dziesięć. Może i bym tyle sieknął.
Legia zdobędzie mistrza?
- Oczywiście. Na ten moment Legia gra najlepszą piłkę w kraju. Jest głównym faworytem, a do tego ma dużą przewagę punktową.
Jak będzie wyglądał kolejny dzień w życiu Jarka?
- Akurat mam video na TVP Sport. Będę opowiadał, jak żyję. A tak? Wstanę, śniadanie, trening, obiad, kolacja. Obejrzę coś, pogram, porozmawiam i pójdę spać.
